VROEG EN LAAT

't Open roosjen, rijk van blad,
 
Zei aan 't nog gesloten knopjen,
 
Dat aan 't zelfde steeltjen zat:
 
Zie eens, dik onaartig propjen,
 
Zie, hoe luisterrijk en schoon
 
Sprei ik al mijn' schat ten toon!
 
 
 
't Knopjen zweeg en hoorde 't aan;
 
Maar de middag kwam haar wreken,
 
Deed heur' boezem opengaan,
 
En de volle roos verbleeken.
 
Hoop en dartelend Genot!
 
Ziet uw beeld en 't menschlijk lot!